Dag 15 Part 2

Goed waar waren we gebleven?

Ohja ik zat op het vliegveld van Orlando op een heel ongemakkelijk houten bankje achter een computer met een roestvrijstalen toetsenbord te wachten tot de eerste vlucht naar Washington pas over 2 1/2 uur vertrekt.

Na het schrijven van het eerste deel slaat de honger toe. Vanochtend had ik nog geen trek maar inmiddels gaat er wel wat in. We besluiten de ontbijten als 90 % van Amerika: Met donutssssesss.

In de foodcourt (lees: Vreetplein) vinden we tussen de gegrilde kip, de MacDonalds een zaak waar ze donuts verkopen, we bestellen er allebei 2 Erica normale en ik gevuld met van alles en nog wat.

We zien nog een leeg tafeltje en gaan gauw zitten voordat andere toeristen ONZE TAFEL inpikken en beginnen aan de schranspartij. Zodra ik 1 hap neem van mijn donut met vloeibare zeep (althans zo smaakt het) spuit de gehele vulling over mijn kleding, tafel, en bijna over Erica. Ik red wat er te redden valt en probeer wat nog niet is vastgeplakt weg te vegen met servetten die Erica snel is gaan halen.

Hierna besluiten we richting gate te gaan want je kan niet vroeg genoeg zijn. We gaan door security en zodra de douane-ambtenaar ons een goodday wenst krijgt hij als eerste de wind van voren. We attenderen de beste man er even op dat we nog dik 10 uur vliegen voor de boeg hebben en een tijdsverschil van 6 uur. De man antwoord: wou je ruilen dan wat een kutbaan heb ik toch....oeps maar hij begint direct te lachen.

Richting gate was de bedoeling. We wandelen richting gate en mijn oog valt op een tentje waar ze Cubaanse koffie serveren. Hier had ik al veel over gehoord, dit schijnt super sterke koffie te zijn die je krijgt in kopjes zo groot als een espressokopje en waar je schijnbaar 24 uur van in stuiterstand schiet. Ik loop naar de zaak en bestel een enkele dat lijkt mij goed genoeg. Ik krijg het bekertje kijk nog een keer beteuterd naar de maat van het geval en besluit er eens rustig voor te gaan zitten. Ik neem een slok en dan...............niks dus. Wat een watjes hier zeg dit is gewoon espresso met suiker.

Na deze tegenvaller heisen we ons naar de gate en vermaken onszelf met lezen, ds'én en praten met bejaarden. Dit laatste niet omdat wij het zo leuk vinden maar omdat we deze leeftijdscatagorie schijnbaar aantrekken als een bij op een pot honing.

De vlucht naar Washington loopt voorspoedig en 2 uur later staan we dan weer op koude Washingtonse bodem. Brrrr is dit een voorbode voor Amsterdam? We besluiten eerst op zoek te gaan naar onze laatste hamburger uit Amerika en stranden bij Wendy's. Hier serveren ze uitsluitend vierkante hamburgers mocht u het weten zeg het maar want ik heb geen idee wat het nut hiervan is. Hij smaakt overigens wel en voldaan lopen we verder want over 3 kwartier begint het boarden van 290 stoelen.

Onderweg scoren we nog een mega-cookie bij de starbucks terwijl iemand voor ons een dubbel latte met hazelnutfoam, 3 % low fat milk en rietsuikerstrookje...ohja en wat koffie maar dan wel dubbel de-cafe.

We wachten nog wat bij de gate en dan is het boarden geblazen. Hele hordes mensen staan al 20 min van te voren te trappelen om het vliegtuig in te mogen en vliegen nu op de gate af alsof de nieuwste attractie van Disneyworld net geopend wordt. Ervaren als wij zijn blijven we rustig zitten en als het gros binnen is besluiten we ook op te staan.

Eenmaal het vliegtuig proberen we onze rugzakken in de daarvoor bestemde compartimenten helaas zijn er ook hier weer mensen die 6 koffers en 3 rugzakken proberen te duwen waardoor er voor onze rugzakken weinig plek meer over is, het lukt toch.

We gaan zitten en als we net zitten besluit de persoon voor ons zijn stoel volledig in relaxmode te zetten waardoor ik het tafeltje door mijn dikke darm krijg en de luizen tussen mijnheer zijn overige 3 haren kan tellen. Ik kijk het een tijdje aan maar als het Diner (chicken or Pasta) geserveerd wordt vindt ik het mooi geweest en Erica is zo vriendelijk even aan de man te vragen om omhoog te komen. Dit is geen enkel probleem en we eten de maaltijd op. Deze is weer prima verzorgd en vooral de triple chocolate brownie laten we ons goed smaken.

Als de maaltijd op is weet mijn voorganger niet hoe snel de stoel weer in oude toestand gezet moet worden en ik zit weer gevangen. De serveerster komt de lege dienbladen ophalen maar door een misgreep van haar of een vreemde reactie van mij komt het bakje wat nog vol zit met sla met dressing tussen mij en de serveerster terecht en laat daar nou net Erica zich bevinden.

We rapen de blaadjes zorgvuldig op en ik krijg nog een sneer toe die ik dubbel en dwars verdien en besluit met verder te beraden in stilte.

De rest van de vlucht verloopt voorspoedig, zonder turbulentie maar niet snel. Ik kan niet slapen dus Erica ook niet. En als we 5 uur later op Schiphol airport landen zijn we ook helemaal dood.

We gaan na een korte toiletstop naar de bagagebanden maar zijn vrij laat aan de beurt dus moeten ca. een half uurtje wachten. Als alle bagage dan toch in bezit is kunnen we door de douane en aangezien we nothing to declare hebben kunnen we zo doorlopen.

Dan loop je door een blinde schuifdeur en als ie open gaat zie ik een spandoek met de tekst "JEROEN 30 JAAR" De ouders van Erica houden het lachend vast en ik besluit het laatste beetje energie en adrenaline wat ik nog in mij heb te gebruiken om te lachen te bedanken maar ben volledig overdonderd door deze actie.

Een beetje verdwaasd lopen we naar de auto en aangezien de A4 die rechtstreeks van Schiphol naar ons huis loopt is afgesloten rijden we met een lichte omweg naar huis. Als het onderweg ook nog begint te regenen is het plaatje compleet en wordt ik overmand door het onvermeidbare gevoel: WE ZIJN WEER THUIS!!

Een 3 kwartier later stoppen we voor de poortdeur van ons eigen huis en lopen het huis in. We bedanken de katten-oppas (BEDANKT JOLIEN) en als Erica haar ouders nog een bak koffie ophebben en ik aangesloten ben op het caffeine-infuus besluit ik de post eens na te zoeken. Vooral veel rekeningen en folders....ja hoor het feest is weer voorbij.

Dit was nu ECHT (ja ik weet het ik heb het nu al 3 x gezegd) het laatste stukje. Bedankt voor het lezen en de reacties ook op mijn e-mail.

Groetjes,

Jeroen

p.s. Volgend jaar staat een mega-reis op het program. Dan gaan we een rondreis van ca. 20 dagen maken naar Californie en beloof ik echt een reisverslag met foto's